KISACA, SEVMEK ...

Bugünkü Aydınlık gazetesinde İsmail Hakkı Pekin'in KISACA SEVMEK adlı yazısı beni can evimden vuruyor; ömür boyu aradığım, özlediğim, beklediğim sevgi bu işte; ona kavuşmak için neyi yanlış yaptım, nerede hata yaptım, sadece ve sadece böyle bir aşkı yaşamak istiyordum fakat kendisiyle aşkı bulduğumu sandığım erkek, aşkı bende değil, başka yerlerde arıyormuş, diyorum. Gençliğimin, hevesimin, coşkumun değmeyen bir erkeğin peşinde ziyan olup gittiğine yanarken, dünyalar tatlısı iki çocuk büyüttüm, hayatım boşa geçmedi, diye avutuyorum kendimi. Yıllarca onlara fark ettirmeden ağladım, beni hep hayatın hakkından gülerek gelen delicoş anne sandılar. Daha iki gün önce İsmail Korkmaz'ın annesi Emel Korkmaz'ın Fenerbahçe maçındaki haberiyle salonda içim paramparça ağlıyorken, Berke'nin salona girmesiyle, gözyaşlarımı içime akıtmamış mıydım... Yıllardır içim kan ağlıyorken, onlara neşeli, güçlü anne olmak için kendimi zorlamamış mıydım!!! Hayatım çocuklarım, hedefim çocuklarım, geçmişim, geleceğim çocuklarım; onların yanında seven, değer veren bir koca hayatın en büyük sürprizi olurdu ama hayat bana sürpriz yapmadı. Benim için sözün bittiği yerdeyim bugün; söz Komutanımın; 

Hayatın bütün karmaşası karşısında onu içinde hissetmektir sevmek   

Ne zaman geleceğini bilmeksizin bıkıp usanmadan beklemektir sevmek

Karşılaştığın yüzlerde ondan bir şeyler aramaktır sevmek.       

Ya da baharda Munzur vadisindeki rengârenk çiçeklerde onu görmektir sevmek.

Muş Ovası’nda kış boyunca lale soğanlarını kucağında taşıyan ama baharda onların bütün güzelliklerini göstermelerine ses çıkarmayan toprağın yaptığını yapabilmektir sevmek.       

Peri suyu ve Murat’ın Fırat’la kavuşma anındaki çılgınlığında onu aramaktır sevmek.

Başının üzerinden kurşunlar geçerken onun sözlerini hatırlamaktır sevmek.

Buz gibi soğuk bir gecede hudutta kar içinde yürürken onun sıcaklığı ile ısınmaktır sevmek.

Karşılık görmeden de onun mutluluğunu istemek ve gerektiğinde ondan vazgeçmektir sevmek.

Zorluklara karşı el ele yürümek, belki de birlikte tazyikli suya siper olup biber gazı yiyip gözyaşı dökmektir sevmek.

Ya da yakınında durup sadece onun konuştuklarını dinleyip varlığına şükretmektir sevmek.

Gözlerinin içine bakarken rahatlamak ve mutluluğu yakalamak ya da tükenmektir sevmek.

Şarkılara eşlik ederken ve yağmurda beklerken bir bütün olmaktır sevmek.

Annenin evladına, Mecnun’un Leyla’sına duyduğu aşktır sevmek.

“Yalnızlık nedir bilir misin sen

Etrafında binlerce insan varken’’ mısralarında olduğu gibi yokluğunun yarattığı yalnızlık duygusudur sevmek.

Zindanda yatanın, savaşa gidenin arkasından gözyaşı dökerek beklemektir sevmek.

Ya da ziyaret günü 45 dakikalığına bütünleşip hasret giderirken karşılıklı mutluluk rolü oynamaktır sevmek.

Bazen ondan bir şiir kitabı almak ya da aynı mısralara sevinip ağlamaktır sevmek.

Mahkemede onu görebilmek, göz göze gelebilmek için saatlerce beklemektir sevmek.

Bazen de bir saat görebilmek ya da konuşabilmek için yüzlerce, binlerce kilometre yolu göze almaktır sevmek.

Unutmamaktır, onun yokluğuna alışamamaktır sevmek.

İçin yanarken mutluluğunu görüp onunla mutlu olmaktır sevmek.

Görmediğinde özlemek, hayatı onunla veya onsuz ama onunla yaşamaktır sevmek.

Hep onunla ilgilenip onu bıktırmamaktır sevmek.

Hayata onun gözleriyle bakıp yaşamını zorlaştırmamaktadır sevmek.

Yaşam enerjisi ve mutluluk kaynağıdır sevmek.

İnsanoğluna verilen ve insanın sahip olduğu en yüce ve en güzel özelliktir sevmek.

Acı da verse, mutluluk da verse bizi biz yapan, olgunlaştıran, en çok ihtiyacımız olan duygudur.

Sevmek

Sevmek ve hep

Sevmek...